" بِسمِ رَبِّ الشُّــــــــــــــــهَداءِ والصِّدیّقین ... " 

*   یکم محرم الحرام :  

1. آغاز ایام حسینى
2.  ماجراى شعب ابى طالب(علیه السلام)

3.  جنگ ذات الرقاع
4.  اولین جمع آورى زکات
5.  امام حسین(علیه السلام) در راه کربلا

6.  قیام مردم مدینه بر علیه یزید

7.  کلام عاشورایى امام رضا(علیه السلام)

[...  ]

 یا علی مدد.. التماس دعای فــــــــــــرج...  

 " اللّهم عجّل لولیّک الفرج و العافیة و النّصر

 و جعلنا من خیره انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه ... "  

1.آغاز ایام حسینى

اولین روز از ماه حزن و اندوه آل محمد(علیهم السلام) است، که همه انبیاء و ملائکه و شیعیان و دوستان اهل بیت(علیهم السلام) محزون اند. باید گفت:  

 ماه حزن و اندوه تمام عالم است، 

چرا که همه ساله از اول محرم تا روز عاشورا پیراهن پاره پاره سید الشهداء(علیه السلام) را از عــــرش خدا رو به زمین مى آویزند و حزن و اندوه عالم را فرا مى گیرد ...  

 

همچنین آغاز مجالس عزادارى حضرت اباعبدالله(علیه السلام) است، که مردم را به امور اعتقادى خویش آشنا مى کند، و دستورات دین خود را از حسینیه ها و تکایا و مساجد به خانه هاى فکر و دل خود به ارمغان مى برند. شرکت در مراسم عزادارى امام حسین(علیه السلام) و اشک بر آن حضرت، از وظایف ما در زمان غیبت امام زمان(علیه السلام) است.

 

2 . ماجراى شعب ابى طالب(علیه السلام)

در پى بالا گرفتن قدرت اسلام پس از بعثت پیامبر(صلى الله علیه وآله)، قریش پیمان نامه اى نوشتند و طى آن قرار گذاشتند با بنى هاشم تکلم نکنند و با آنان هم سفره و همنشین نشوند و معامله ننمایند; و آنان را به گونه اى در فشار قرار دهند که پیامبر(صلى الله علیه وآله) را به قریش تحویل دهند تا آن حضرت را به قتل برسانند. حضرت ابوطالب(علیه السلام) بنى هاشم را به دره اى که منتسب به آن حضرت بود برد، و اطراف آن را محکم کرده و براى حفظ جان پیامبر(صلى الله علیه وآله)شبانه روز کمر همت بست.

 

آن حضرت شبها با شمشیر پروانهوار گرد شمع وجود پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى گردید و مى فرمود: «تا زنده ام دست از یارى او برنمى دارم. او در هر شب چند بار محل خواب پیامبر(صلى الله علیه وآله) را تغییر مى داد و عزیزترین فرزند خود یعنى امیرالمؤمنین(علیه السلام) را به جاى آن حضرت مى خوابانید، و روز فرزندان خود و فرزندان برادرانش را به حفاظت از آن حضرت مى گماشت. در مدتى که در شعب بودند بر آن حضرت و مسلمانان بسیار سخت گذشت، تا آنجا که شبها صداى گریه اطفال گرسنه بنى هاشم را ساکنین اطراف شعب مى شنیدند.

 

پس از دو سال و چند ماه خداوند موریانه را مأمور کرد، و پیمان نامه آنان را از بین برد بجز اسماء الهى که در آن بود. حضرت ابوطالب(علیه السلام) این خبر را به کفار داد، و آنان با دیدن چنین معجزه اى دست از تصمیم خود برداشتند و بنى هاشم به خانه هاى خود بازگشتند.

 

3 . جنگ ذات الرقاع

در سال چهارم هجرت ـ به تحریک کفار قریش ـ بین مسلمانان و قبایلى که اطراف مدینه زندگى مى کردند و قصد محاصره مدینه را داشتند جنگى در گرفت. پیامبر(صلى الله علیه وآله) با 400 یا790 نفر از مدینه بیرون رفتند. در این غزوه حضرت نماز خوف خواندند و جنگ تا سه روز طول کشید تا شر آنان دفع شد. این واقعه به قولى در 15 جمادى الاولى بوده است.

 

4 . اولین جمع آورى زکات

در روز اول محرم پیامبر(صلى الله علیه وآله) براى اولین بار مأمورانى را براى جمع آورى زکات و صدقات به اطراف مدینه فرستاد.

 

5 . امام حسین(علیه السلام) در راه کربلا

روز اول محرم، امام حسین(علیه السلام) در قصر بنى مقاتل نزول اجلال فرمودند، و از عبیدالله بن حر جعفى دعوت به یارى نمودند، ولى او اجابت نکرد و بعداً پشیمان شد.

6 . قیام مردم مدینه بر علیه یزید

در این روز در سال 63 هـ مردم مدینه براى قیام علیه یزید حرکت کردند. قضیه از آنجا آغاز شد که جمعى از اهالى مدینه به رهبرى عبدالله بن حنظله به شام رفتند و دستگاه یزید و شرابخوارى و قمار بازى و سگ بازى او را دیدند، و به مدینه بازگشته و مردم را از وضع فساد دربار اموى آگاه ساختند. با شنیدن این اخبار همگان بر خلع یزید اتفاق نمودند، و به سرپرستى عبدالله علیه یزید قیام نمودند و افراد اموى ساکن مدینه را بیرون کردند. لشکر شام پس از اطلاع از این قیام به طرف مدینه حرکت کرد و واقعه حَرّه پیش آمد.

 

7 . کلام عاشورایى امام رضا(علیه السلام)

در روز اول محرم رَیّان بن شبیب خدمت امام رضا(علیه السلام) رسید. حضرت به او فرمود: اى پسر شبیب، مردم عرب در زمان جاهلیت جنگ را در ایام محرم حرام مى دانستند; ولى این امت احترام این ماه را از بین بردند و حرمت پیامبر(صلى الله علیه وآله) را رعایت نکردند. در این ماه خون ما را حلال دانستند، و هتک حرمت ما کردند و فرزندان و زنان ما را اسیر نمودند، و سراپرده ما را آتش زدند و اموال ما را غارت کردند و رعایت احترام رسول خدا(صلى الله علیه وآله) را درباره ما ننمودند.

 

همانا روز شهادت حسین(علیه السلام) پلک چشمان ما را مجروح کرد و اشکهاى ما را روان ساخت و دل ما را سوزاند; و عزیز ما را در زمین کربلا ذلیل کرد و نزد ما محنت و بلا را تا روز جزا به ارث گذارد. پس گریه کنندگان باید بر حسین(علیه السلام) بگریند، زیرا که گریه بر او گناهان بزرگ را از بین مى برد.

 

اى پسر شبیب، اگر خواستى بر چیزى گریه کنى بر حسین بن على(علیه السلام) گریه کن، چه اینکه آن حضرت را کشتند چنانچه گوسفند را مى کشند، و با آن حضرت 18 نفر از اهل بیت او کشته شدند که روى زمین شبیه و نظیرى نداشتند. آسمانهاى هفتگانه و زمینها در شهادت آن حضرت گریستند. چهار هزار ملک روز عاشورا براى نصرت آن حضرت آمده بودند و دیدند حضرت شهید شده است. لذا پریشان و غبار آلود به مجاورت آن قبر مطهر مأمور شدند، تا حضرت قائم(علیه السلام) ظهور کند و از یاران او باشند و شعارشان «یا لَثارات الحسین» است.

 

اى پسر شبیب، اگر دوست دارى که با ما در درجات عالى بهشت باشى محزون باش براى حزن ما و شاد باش در شادى ما; و بر تو باد به ولایت ما که اگر کسى سنگى را دوست داشته باشد خداوند متعال او را با همان سنگ محشور مى کند ... .

کد آمارگیر