هرکسی را سرچیزی و تمنای کسی است

ما به غیر از تو نداریم تمنای دگر

 به امید روز وصـــــــــال

آخ که اگه یه دعـــــــــــــــــا کنی برامون چه شود داداش گلـــــم...

تمام نیروهای اعزامی اصفهان، یکشنبه ها و سه شنبه ها می آمدند کوچه ی سپاه، واقع در میدان انقلاب اسلامی و از آنجا راهی جنوب می شدند. یکی از روزهایی که من در آن کوچه بودم، حسین با دوچرخه از راه رسید. سلام کردم و گفتم: "شما فرمانده تیپی، چرا با دوچرخه این ور و اون ور میری؟" گفت: "میخوام برم گلستان شهدا برای دعای کمیل، همین دوچرخه کارمو راه میندازه." گفت و رکاب زنان به راهش ادامه داد  . 

مدتی بعد، پدرش در جریان قرعه کشی برنده ی یک دستگاه پیکان آجری شد که با قیمت مناسب و بطور اقساط به او دادند. حسین هر زمان به اصفهان می آمد، با همین پیکان در شهر تردد میکرد و از ماشین های سپاه استفاده نمیکرد. یک روز در اتاق فرماندهی نشسته بودیم که حسین گفت: "به استانداری اصفهان چندتا ماشین تویوتا کرولای صفر کیلومتر دادند. استاندار به من گفته آقای خرازی، یکی از ماشین ها رو برای شما کنار گذاشتم که هر موقع اومدی اصفهان این ماشین زیر پات باشه  ." 

من گفتم: "خدا پدرش رو بیامرزه، رفتی ماشین رو تحویل بگیری؟" حسین آقا گفت: "نه" پرسیدم: آخه چرا؟ گفت: "من و تو یک رزمنده هستیم و نباید وام دار کسی باشیم. اگه من برم از اون ماشین استفاده کنم، کسی حرفی نمیزنه و تعجب نمیکنه، تازه تعجب رو اینجا میکنن که نرم از اون ماشین استفاده کنم، اما ما باید بدونیم یک رزمنده ایم و کنار کسانی هستیم که خیلی هاشون نمیتونن از همچین امکاناتی استفاده کنند  ."

منبع: کتاب زیبای"زندگی با فرمانده"-خاطراتی از شهید حسین خرازی

کد آمارگیر